Archi­walne tematy zadań egzami­nacyjnych – archite­ktura

Poniżej znajdziecie tematy zadań, które pojawiły się w trakcie egzaminów wstępnych na różnych polskich uczelniach architektonicznych w poprzednich latach. Zadania te nie są trudne, ale ubrane w profesjonalny język, mogą kandydata na studenta przerażać. Dlatego warto jest wdrażać się w terminologię już dziś, aby na egzaminie nikt Was nie zaskoczył! Wiele osób wychodzi bowiem ze sprawdzaniu predyspozycji plastycznych właśnie po usłyszeniu zadania egzaminacyjnego. Nieznajomość języka sztuki i powierzchowność zainteresowań architekturą podbudowane dużą dawką stresu robią swoje. Warto zatem zawczasu ugruntować pierwsze dwa punkty, bo stres i tak będzie nieunikniony…

Dodatkowo, tematy tychże zadań są świetnym pomysłem na prace domowe, w momencie gdy nie wiecie co rysować. Realizujcie je więc w swoim czasie wolnym i przynoście do pracowni na korektę. W taki sposób zawsze będziecie o krok do przodu!

Politechnika Łódzka

Zadanie dwuczęściowe na podane tematy – czas 5 godzin
Część I: Ulica pomiędzy dwiema fabrykami w kompleksie przemysłowym – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.
Część II: Wnętrze holu w multikinie – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.

Zadanie dwuczęściowe na podane tematy – czas 5 godzin.
Część I: Wielka budowa w centrum miasta – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.
Część II: Mała, wąska uliczka z kawiarniami – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.

Zadanie dwuczęściowe na podane tematy – czas 5 godzin.
Część I: Miasto portowe widziane od strony morza – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.
Część II: Moje wyobrażenie wnętrza laboratorium naukowego – rysunek odręczny ołówkiem na mniejszym arkuszu dostarczonego papieru.

Zadanie dwuczęściowe na podane tematy – czas 5 godzin.
Część I: Miasto z rzeką i mostem – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.
Część II: Podwórko starej kamienicy – rysunek odręczny ołówkiem na mniejszym arkuszu dostarczonego papieru.

Zadanie dwuczęściowe na podane tematy – czas 5 godzin.
Część I: Bulwar nadrzeczny w mieście – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.
Część II: Wraki samochodów na starym podwórku – rysunek odręczny ołówkiem na mniejszym arkuszu dostarczonego papieru.

Zadanie dwuczęściowe na podane tematy – czas 5 godzin.
Część I: Spacer wzdłuż murów starego miasta – rysunek odręczny ołówkiem na większym arkuszu dostarczonego papieru.
Część II: Kawiarnia na molo – rysunek odręczny ołówkiem na mniejszym arkuszu dostarczonego papieru.

Politechnika Krakowska

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Rysunek z natury na podstawie przedstawionych elementów kompozycji – brył elementarnych lub pochodnych tych brył: Narysować kompozycję z trzech brył zgodnie z przedstawionym modelem. Zadana kompozycja ma być odwzorowana za pomocą walorowego rysunku perspektywicznego, uwzględniającego: układ brył, ich kolor i kształt. Ujęcie perspektywiczne winno być stosowne do zajmowanego miejsca na sali egzaminacyjnej
Technika rysowania: ołówek grafitowy na białym kartonie
Część II: Rysunek z wyobraźni – kompozycja o charakterze architektonicznym: W środowisku naturalnym parku – pusta jeszcze o wschodzie słońca publiczna przestrzeń urządzona, pozwalająca na wyciszenie i kontemplację – ujrzana przez pierwszego przechodnia. Narysuj z wyobraźni kompozycję o charakterze architektonicznym, którą można nazwać: MIEJSCE WYCISZENIA – PRZESTRZEŃ KONTEMPLACJI
Kompozycja ma być przedstawiona za pomocą walorowego rysunku
perspektywicznego. Charakter waloru dowolny, stosowny do koncepcji kompozycji.
Ujęcie perspektywiczne dowolne lecz z zachowaniem zadanego poziomu widzenia.
Technika rysowania: ołówek grafitowy na białym kartonie.

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Rysunek z natury na podstawie przedstawionych elementów kompozycji – brył elementarnych lub pochodnych tych brył: Narysować kompozycję z trzech brył zgodnie z przedstawionym modelem. Zadana kompozycja ma być odwzorowana za pomocą walorowego rysunku perspektywicznego, uwzględniającego: układ brył, ich kolor i kształt. Ujęcie perspektywiczne winno być stosowne do zajmowanego miejsca na sali egzaminacyjnej
Technika rysowania: ołówek grafitowy na białym kartonie
Część II: Rysunek z wyobraźni – kompozycja o charakterze architektonicznym: Z tarasu kawiarni na piętrze budynku muzeum, w jasnym świetle czerwcowego popołudnia otwierał się widok na wewnętrzny, kameralny dziedziniec z podcienionym obejściem, posadzką z kamiennych płyt i kamiennymi ławami. Narysuj z wyobraźni kompozycję o charakterze architektonicznym, którą można nazwać WIDOK Z GÓRY. Kompozycja ma być przedstawiona za pomocą walorowego rysunku perspektywicznego. Charakter waloru dowolny, stosowny do koncepcji kompozycji. Ujęcie perspektywiczne dowolne lecz z zachowaniem zadanego poziomu widzenia.
Technika rysowania: ołówek grafitowy na białym kartonie.

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Rysunek z natury na podstawie przedstawionych elementów kompozycji brył elementarnych lub pochodnych tych brył. Dostępne bryły: sześcian biały z wyciętą 1/8 44x44x44; ostrosłup żółty 48x48x70; sześcian czerwony 48x48x48; sześcian biały 48x48x48; walec niebieski 48×48; ostrosłup żółty 48x48x70
Narysować kompozycję z trzech brył zgodnie z przedstawionym modelem. Zadana kompozycja ma być odwzorowana za pomocą walorowego rysunku perspektywicznego, uwzględniającego: układ brył, ich kolor i kształt. Ujęcie perspektywiczne winno być stosowne do zajmowanego miejsca na sali egzaminacyjnej.
Technika rysowania: ołówek grafitowy na białym kartonie
Część II: Rysunek z wyobraźni – kompozycja o charakterze architektonicznym.
Przedstaw widok na puste o poranku kameralne wnętrze niewielkiego, miejskiego placu z rzędem ław i fontanną, oświetlone jasnym słonecznym światłem. Narysuj z wyobraźni kompozycję o charakterze architektonicznym, którą można nazwać KAMERALNY MIEJSKI PLAC. Kompozycja ma być przedstawiona za pomocą walorowego rysunku perspektywicznego. Charakter waloru dowolny, stosowny do koncepcji kompozycji. Ujęcie perspektywiczne dowolne lecz z zachowaniem horyzontu na poziomie wzroku stojącego człowieka.
Technika rysowania: ołówek grafitowy na białym kartonie.

Politechnika Wrocławska

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Na pionowym arkuszu papieru narysuj studium postaci z natury – modelki siedzącej na krześle. Wykonaj rysunek ołówkiem, walorowo, ze światłocieniem.
Część II: Podziel poziomy arkusz papieru na cztery równe części. Masz do dyspozycji: krawędziaki, belki, deski; skrzynie; arkusze sklejki; rury, pręty; sznury; obręcze metalowe, drewniane; opony; beczki; płachty brezentowe, worki. Używając ww. elementów w dowolnej ilości i wielkości, wymyśl i narysuj trzy formy przestrzenne:
1. Latającą – widzianą od dołu
2. Pływającą – widzianą z góry (z lotu ptaka)
3. Jeżdżącą – widzianą z pozycji stojącego człowieka
Rysunki wykonaj w perspektywie właściwej dla każdego zadania. Rysunek wykonaj ołówkiem. Uwzględnij światłocień lub walor i światłocień. Nie rysuj otoczenia. Górna, lewa ćwiartka arkusza papieru służy do wykonania szkiców tych trzech kompozycji.

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Na pionowym arkuszu papieru narysuj studium postaci z natury – modelki siedzącej na krześle. Wykonaj rysunek ołówkiem, walorowo, ze światłocieniem.
Część II: Podziel poziomy arkusz papieru na cztery równe części wg załączonego wzoru. Na poszczególnych ćwiartkach wykonaj ołówkiem następujące zadanie kompozycyjne: wyobraź sobie prostokąt tektury o dowolnej wielkości ale o proporcjach boków 1 : 2. Mając cztery takie arkusze poprzez nacinanie i zaginanie ukształtuj cztery różne formy przestrzenne:
1. Mebel o dowolnej funkcji – rysunek światłocieniowy w widoku z lotu ptaka;
2. Forma przestrzenna do zabaw dla dzieci – rysunek światłocieniowy w perspektywie z poziomu kilkuletniego dziecka;
3. Most osadzony w krajobrazie z zielenią – rysunek linearny w widoku z lotu ptaka;
4. Forma architektoniczna (budynek) w środowisku zurbanizowanym – rysunek linearny w perspektywie z poziomu człowieka.
W narożu każdej ćwiartki narysuj schemat nacięć (linia ciągła) oraz zagięć (linia przerywana) danej kompozycji – a. mebel, b. most, c. forma do zabaw, d. forma architektoniczna.

Politechnika Poznańska

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Temat: Siedząca postać. Narysuj siedzącą na krześle postać, zachowując proporcje i stosując światłocień. Zwróć uwagę na zróżnicowanie formy i faktury materiałów oraz relację światła i cienia.
Format: 50×70, technika: ołówek.
Część II: Temat: Kompozycja
Opis zadania: mając do dyspozycji 7 sześcianów, utwórz kompozycję
przestrzenną ustawiając poszczególne elementy w dowolny sposób. Zaznacz
wyraźnie przenikanie wzajemne poszczególnych form (jeżeli występuje) oraz
relację światła i cienia. Kompozycję przestrzenną przestaw w ujęciu
perspektywicznym.
Format: 50×70, technika: ołówek.

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Temat: Martwa natura. Narysuj w perspektywie przedstawioną kompozycję przestrzenną. Zwróć uwagę na zróżnicowanie formy i faktury materiałów, proporcje i konstrukcję brył praz relacje światła i cienia. Do kompozycji dodaj dowolnie wybrany motyw zieleni.
Format: 50×70, technika: ołówek
Część II: Temat: Przenikanie form. Mając do dyspozycji prostopadłościan, ostrosłup sześciokątny i walec utwórz kompozycję przestrzenną ustawiając poszczególne elementy w dowolny sposób. Zaznacz wyraźnie przenikanie wzajemne poszczególnych form oraz relacje światła i cienia. Wysokość poszczególnych elementów kompozycji dobierz stosując powtarzalny moduł a dla najkrótszego boku prostopadłościanu. Kompozycję przestrzenną przedstaw w ujęciu
perspektywiczny.
Format: 50×70, technika: ołówek

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Temat: Kompozycja. Narysuj w widoku perspektywicznym stosując światłocień kompozycję przestrzenna, wykorzystując wszystkie elementy umieszczone na ilustracji (na ilustracji znajdowały się: kwadrat, koło, trójkąt, prostokąt) i ustawiając je w dowolny sposób. Wysokości i wielkość poszczególnych elementów kompozycji dobierz według własnego uznania. Elementy mogą się wzajemnie przenikać i powtarzać. Źródło oświetlenia dobierz dowolnie.
Format: 50×70, technika: ołówek
Część II: Temat: Perspektywa. Narysuj z użyciem światłocienia widok fragmentu zabudowy podcieniowej (arkady) w perspektywie.
Format: 50×70, technika: ołówek

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Temat: Rysunek z wyobraźni. Z uwzględnieniem światłocienia narysuj z pamięci w perspektywie salon współczesnego domu. Zwróć uwagę na zróżnicowane formy i faktury materiałów, proporcje i konstrukcję brył, elementy wnętrza oraz relacje światła i cienia.
Format: 50×70, technika: ołówek
Część II: Temat: Zadanie projektowe. Projekt przystanku autobusowego z wiatą. Z dowolnych materiałów zaprojektuj przystanek autobusowy przeznaczony dla kilku (max.10) osób. Z uwzględnieniem światłocienia narysuj w perspektywie zaprojektowany obiekt umieszczając go w przestrzeni miasta. W rysunku należy uwzględnić światłocień. Punkt widzenia, kierunek oświetlenia oraz fakturę należy dobrać samodzielnie. Niektóre ściany brył mogą być dowolnie przezroczyste.
Format: 50×70, technika: ołówek

Zadanie dwuczęściowe:
Część I: Podziel ustawiony pionowo arkusz egzaminacyjny na dwie części w proporcji 2/3 (na górze) i 1/3 (na dole arkusza). W dolnej części zaprojektuj kompozycję figur płaskich składającą się z minimum pięciu elementów. W górnej części planszy poniższą kompozycję płaską przedstaw w formie trójwymiarowej. Użyj perspektywy i światłocienia.
Format: 50×70, technika: ołówek
Część II: Narysuj w perspektywie pierzeje wąskiej ulicy i nadaj jej skalę przez wprowadzenie postaci człowieka. Użyj perspektywy horyzontalnej i światłocienia.
Format: 50×70, technika: ołówek

Politechnika Warszawska

Zadanie trzyczęściowe:
Część I: 5 w 1 – 90 min
Zaplanuj sposób wykonania pracy a następnie, w dowolny ale przemyślany sposób podziel powierzchnię arkusza na pięć pól, na których znajdą się rysunki dla poszczególnych poleceń. Rozwiązania każdego z punktów mają taką samą wartość dla całości pracy. Ważne jest też aby praca miała czytelną i zdyscyplinowaną formę graficzną. Nie umieszczaj na arkuszu jakichkolwiek opisów lub innych oznaczeń cyfrowych czy literowych.
Materiały: Arkusz kartonu o wymiarach 50 x 70 cm, pionowy. Narzędzie do wykonania zadania – długopis – służy do wykonania obu zadań w dniu dzisiejszym. Sposób ujęcia plastycznego i technika wykonania rysunku – dowolna, jednak wynikająca z możliwości jakie dają dostarczone materiały.

1. PUNKT – figura geometryczna ale też ważne pojęcie używane w grafice. „Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię tam gdzie chcesz.” (Albert Einstein). Pokaż dokąd prowadzi cię wyobraźnia gdy tworzywem graficznym są punkty a przy tworzeniu kompozycji kierujesz się logiką.
2. LINIA – tor poruszającego się punktu. W rysunku, w grafice – ciągły ślad na płaszczyźnie pozostawiony przez długopis, ołówek lub pędzel. „Labirynt to dom wzniesiony, aby zmylić ludzi; architektura labiryntu, pełna symetrii podporządkowana jest temu celowi.” Jorge Luis Borges (Alef). Używając wyłącznie linii wykonaj kompozycję graficzną, która mogłaby ilustrować przytoczony cytat.
3. RUCH – Niech jeszcze raz za motto posłużą rozważania Alberta Eisteina: „Na początku (jeżeli w ogóle było coś takiego jak początek) Bóg stworzył prawa ruchu Newtona wraz z niezbędnymi masami i siłami. I na tym koniec; wszystko inne poza tym stanowi wynik (…)”. Punkt poruszający się w przestrzeni kreśli linię, linia kiedy porusza się w przestrzeni zakreśla powierzchnię. Jak mogłaby wyglądać powierzchnia powstała w wyniku przemieszczania się w przestrzeni odcinka lub innej figury geometrycznej? Naszkicuj jak wprawiając w ruch płaskie figury geometryczne można uzyskać ciekawe twory trójwymiarowe. Pokaż jak z punktu powstaje linia, z linii/odcinka płaszczyzna i co się dzieje jeśli ten proces (punkt w ruchu, potem linia w ruchu, potem …) dalej kontynuować. Niech rysunek, mimo że płaski i nieruchomy, będzie pełen dynamiki odzwierciedlającej ruch. W końcu na potrzeby zadania przyjęliśmy, że to on i rządzące nim prawa zostały stworzone na początku…
4. RÓWNOWAGA – Heraklit z Efezu – „Wszystko płynie” („Panta rhei”) – nauczał, że wszystko jest w wiecznym ruchu – zmienia się, porusza, przeobraża, staje się. Głosił też, że „We wszystkim jest równowaga przeciwieństw(…)”. Przyjmuje się, że w kompozycji równowaga stoi na straży porządku. Może być symetryczna lub asymetryczna. Używając tego samego zestawu elementów – punktów i linii, na dwóch położonych obok siebie szkicach przedstaw jak jedna zamienia się w drugą.
5. FORMA – „Ach, stworzyć formę własną! Przerzucić się na zewnątrz! Wyrazić się!(…)” ( Witold Gombrowicz – Ferdydurke). Forma w rysunku, rzeźbie, wzornictwie, architekturze – to tyle co kształt i struktura obiektu. Morfing to technika przekształcania jednego obrazu w inny. Morfing przeprowadzany przy użyciu techniki komputerowej wykorzystuje odpowiedni algorytm przekształcenia. Wykonaj rysunek pokazujący w czterech fazach jak przebiega morfing. Przyjmij, ze formą początkową dla przekształcenia jest obraz czworościanu (wykonanego z przejrzystego materiału – widoczne są wszystkie krawędzie) a formą końcową – sześcian. Pozostałe dwie fazy pośrednie narysuj w taki sposób aby można się było domyślić na czym polegał zastosowany w przekształceniu algorytm.

Część II: Czy rozumiesz jak działa to co Ci się podoba? (90 min)
Otaczają nas przedmioty. Duża ich część to przedmioty użytkowe. Wiele z nich zostało wymyślonych i wytworzonych po to aby ułatwić nam życie. Dobrze jeśli zostały starannie zaprojektowane nie tylko pod kątem użytkowym, ale również estetycznym. Przywołaj w pamięci te przedmioty, które swoją ciekawą, dopracowaną formą zwróciły Twoją uwagę przez co lepiej je zapamiętałeś. Z pewnością niektóre z nich, aby dobrze spełniać swoją rolę zawierają jakiś wbudowany w nie mechanizm. Czasem sposób jego działania nie jest oczywisty ale bardzo często we współczesnych urządzeniach występuje jeden ze znanych od wieków mechanizmów zamiany jednego rodzaju ruchu w inny. Narysuj obiekt, twoim zdaniem estetycznie dopracowany i prawidłowo działający, który jest przykładem zastosowania któregoś z powszechnie od dawna znanych sposobów zamiany ruchu. Obiekt lub przedmiot wyróżniający się tym, że ważną rolę w jego mechanizmie odgrywają współpracujące ze sobą, poruszające się elementy. Przedstaw ten przedmiot tak aby oglądający zobaczył na prostym szkicu przedstawionego obiektu te wartości estetyczne, które zwróciły Twoją uwagę. Na rysunku całego obiektu/przedmiotu w czytelny sposób zaznacz miejsce (sposób oznaczenia według własnej koncepcji graficznej), w którym znajduje się mechanizm zamiany ruchu.

Obok pierwszego rysunku pokaż najważniejsze elementy mechanizmu biorące udział w ruchu. Niech ten drugi rysunek będzie w całej pracy przynajmniej tak ważny jak pierwszy. Całość pracy uzupełnij schematem poglądowym objaśniającym istotę działania mechanizmu, który został zastosowany w tym konkretnym, przedstawionym na rysunkach obiekcie.
Materiały: Arkusz kartonu o wymiarach 50 x 70 cm, pionowy. Narzędzie do wykonania zadania – długopis. Sposób ujęcia plastycznego i technika wykonania rysunku – dowolna, jednak wynikająca z możliwości jakie dają dostarczone materiały.

Część III: NAJ… NAJ… (90 min)
Matematyczni sawanci nie obliczają błyskawicznie właściwych wyników, oni je „widzą”. Nie o to chodzi czy jesteś czy nie kimś o takich wyjątkowych zdolnościach. Pomóż tym, którzy będą oglądać Twoją kompozycję zobaczyć wynik. Masz do dyspozycji kolorowy karton i tło. Powierzchnia na której ma być wykonana kompozycja jest dwa razy większa od powierzchni kolorowego kartonu. Zaproponuj taki sposób skomponowania dużej ilości powtarzalnych elementów na powierzchni,
którą masz do dyspozycji aby można było możliwie najłatwiej podać ich łączną liczbę.
Zaszyfrowany karton o wymiarach 50 x 70 cm jest złożony na pół. Po rozłożeniu (tak aby numer znajdował się na wierzchu po prawej stronie) lewą część kartonu wykorzystaj na szkice mające na celu znalezienie najlepszej, Twoim zdaniem, metody wykonania zadania. Na prawej wykonaj abstrakcyjną kompozycję (bez liter i cyfr !), która będzie się składała z NAJwiększej możliwej według Ciebie w tym wypadku ilości jednakowych elementów, tak zaplanowanej aby można było jednocześnie NAJłatwiej podać ilość elementów, z których kompozycja się składa.
Oba kryteria są równie ważne przy czym dodatkowo, w wykonanej kompozycji – powierzchnia odkrytego tła ma się równać dokładnie powierzchni elementów wyciętych z kontrastującego z tłem kartonu; Wprawdzie NAJważniejszym celem jest równoczesne spełnienie obu warunków NAJ, poza tym jednak praca powinna odznaczać się pomysłowością i wysokimi walorami estetycznymi.
Materiały: Arkusz kartonu z zakodowanym numerem, kolorowy karton, nożyk, linijka, podkładka do cięcia, klej, długopis.

Zadanie trzyczęściowe:
Część I: – rysunek z wyobraźni (90 min)
„(…) zapewne bardzo dawno temu, ludzie dostrzegli w przedmiotach oraz otoczeniu narzędzia do zaspokojenia instynktownej chęci wystawienia, oświetlenia, wyróżnienia, celebrowania, reklamowania i sprzedawania a nawet objaśniania wszelkich aspektów istnienia”. Tak tłumaczą początki powstania wystawiennictwa autorzy książki Czym jest projektowanie wystaw. Istotę współczesnego wystawiennictwa określają oni jako: (…) proces integracji, łączenia na różnych etapach, działań z zakresu architektury, projektowania wnętrz, komunikacji wizualnej, grafiki użytkowej, mediów cyfrowych i elektronicznych, oświetlenia,
dźwięku, mechanicznych interakcji i innych dziedzin projektowania. Przywołaj w pamięci wystawę lub fragment ekspozycji która przynajmniej w części spełniała przywołane określenie wystawiennictwa, która dzięki zastosowanym środkom zrobiła na Tobie, silne wrażenie. Na dostarczonym arkuszu kartonu wykonaj dwa szkice perspektywiczne. Na pierwszym przedstaw obiekty (obiekt), które były przedmiotem przywołanej w pamięci wystawy lub fragmentu ekspozycji. Na drugim – przedstaw fragment ekspozycji w całym zapamiętanym kontekście, z uwzględnieniem środków,
które posłużyły do wyeksponowania, pokazanego na pierwszym szkicu obiektów będących tematem wystawy lub ekspozycji. Postaraj się aby ten drugi szkic przekazał emocje i wrażenia estetyczne, które utrwaliły Ci się w pamięci, dzięki
którym zapamiętałeś przedstawiony obraz.
Sposób ujęcia plastycznego i technika wykonania rysunku – dowolne (wyłącznie przy użyciu dostarczonych narzędzi). Układ rysunku: 50 x 70 cm, poziomy. Arkusz należy rozłożyć tak, aby zakodowany numer znajdował się po prawej stronie. Materiały i narzędzia: arkusz kartonu z zakodowanym numerem, ołówek, niebieska kredka, temperówka, gumka

Część II: – rysunek z wyobraźni z elementami geometrii (90 min)
Trójlistnik (lub koniczynka) to określenie matematyczne. Opisuje prosty, nietrywialny węzeł, czyli taką zamkniętą krzywą, której rozciągnięcie (wyobraź sobie analogię ze sznurka) nie prowadzi do powstania okręgu. Spoglądając na schemat trójlistnika „z góry” widzimy trzy zewnętrzne pętle (listki) i wewnętrzne pole o kształcie krzywoliniowego trójkąta. Krzywa przecina się trzykrotnie, na przemian górą i dołem.
Artysta wykonał stalową rzeźbę inspirowaną trojlistnikiem. Aby nadać formie objętość nieskończenie cienką linię zastąpił wygiętym w przestrzeni prętem o stałym przekroju kwadratowym. Bok przekroju ma długość dwudziestu pięciu centymetrów. Maksymalny zewnętrzny wymiar rzeźby wynosi dwa metry, a wysokość – metr. Rzeźba stoi bezpośrednio na posadzce z błyszczących kamiennych płyt o wymiarach 1 x 0.5 metra. Styka się z nią w trzech punktach. Karton 50 x 70 cm jest złożony na pół. Rozłóż go tak aby zakodowany numer znalazł się na wierzchu, po prawej stronie. Na lewej części arkusza narysuj widok rzeźby z góry i z boku oraz szkice ilustrujące jakie formy może przybierać bryła opisana w zadaniu. Na prawej części arkusza narysuj dwa ujęcia perspektywiczne (z poziomu wzroku człowieka), ilustrujące ekspozycję rzeźby, raz w ciągu dnia a raz wieczorem, przy sztucznym oświetleniu. Zwróć uwagę na czytelność i kompozycję prezentacji.
Dostarczone narzędzia: karton, ołówek, niebieska kredka, gumka.

Część II: – komponowanie przestrzeni (90 min)
„Każda całość tworzy formę i każda forma jest całością. Forma nie jest sumą części, jest czymś więcej. Forma jest zależna od stosunków części względem całości. Forma jest jednością z wielu zmiennych. Forma z chwilą gdy stanie się częścią większej całości, traci swą indywidualność na korzyść tej całości. Forma zależy od całości w jakiej ma się zjawić. Forma zmieniając się, powoduje zmianę całości, której jest częścią, oraz zmianę wszystkich innych części, z których się ta całość składa”.
(Juliusz Żurawski – O budowie formy architektonicznej – wydanie 2, Arkady 1973 r.)

W sztukach plastycznych (ale nie tylko) funkcjonują pojęcia formy lub kompozycji zamkniętej i otwartej. Sięgnij do zapamiętanych motywów i struktur z otaczającego nas świata przyrody, odwołaj się do osobistych obserwacji i wybierz motyw na tyle indywidualny, że jak sądzisz nikt inny z uczestników sprawdzianu nie wykorzysta takiego samego pomysłu, a następnie powtarzając i przekształcając ten motyw z dostarczonych materiałów niewielką kompozycję – formę przestrzenną. Niech wykonana przez Ciebie kompozycja (forma przestrzenna wykorzystująca powtarzający się motyw) ma zdolność do przeistaczania się w prosty sposób z kompozycji otwartej w zamkniętą i odwrotnie.
Zaszyfrowany karton o wymiarach 70 x 50 cm jest złożony na pół. Po rozłożeniu (tak aby numer znajdował się na wierzchu po prawej stronie). Lewą część kartonu wykorzystaj na szkice koncepcyjne, na prawej wykonaj dwa rysunkowe, syntetyczne odpowiedniki wykonanej przez Ciebie kompozycji. Niech jeden przedstawia wersję „kompozycja zamknięta” a drugi „kompozycja otwarta”. Model wykonaj za pomocą przekazanych narzędzi, wyłącznie z dostarczonych materiałów (drut i folia), wykorzystując je w całości lub w części.
Zestaw materiałów: do wykonania modelu – drut i folia aluminiowa, oraz arkusz kartonu z zakodowanym numerem, ołówek, niebieska kredka, tekturka do cięcia, linijka, nożyk, klej.