Pastele zaczęto stosować już w pierwszej połowie XVII w. we Włoszech. Technika stała się jednak najbardziej popularna w baroku, jako samodzielna technik malarstwa portretowego.

Niezależnie czy w przyszłości będziemy rysować realistyczne portrety na zamówienie czy zajmiemy się tworzeniem wymyślonych postaci do gier komputerowych, początkowy etap nabierania umiejętności rysowania ludzkiego ciała jest taki sam dla wszystkich.

Nabycie umiejętność rysowania ludzkiego ciała to jedno z trudniejszych zadań, wymagające wnikliwej obserwacji i zaangażowania rysunkowego. Przekłamania proporcji w martwej naturze może zostać niezauważone, natomiast przekłamanie tychże proporcji w ludzkiej postaci – zbyt długie ręce, za krótkie nogi itp. zauważy nawet laik.

Paul Cezanne, znany francuski postimpresjonista pisał, że cały świat zamknięty jest w prostych bryłach. I miał rację!

Podobnie jak w przypadku perspektywy jednobiegowej, tak i tu mamy do czynienia z różnymi nazwami: perspektywą dwuzbieżną, z dwoma punktami zbiegu, skośną.

Perspektywę jednozabiegową nazywa się różnie: czołową, jednopunktową, jednobieżną lub po prostu perspektywą z jednym punktem zbiegu.

Perspektywa linearna, nazywana także liniową, jest metodą pozwalającą stworzenie iluzji przestrzeni na płaskiej powierzchni podobrazia. Zasady perspektywy linearnej jako pierwszy spisał w XV wieku architekt florencki Leon Battista Alberti.

Oprócz perspektywy linearnej, którą zaczętego stosować bardzo intensywnie w malarstwie europejskim od epoki renesansu, istnieje szereg innych zabiegów mających na celu podkreślenia głębi w obrazie.

Metoda trójpodziału jest zbliżona do złotego podziału. Inne są jednak proporcje.

Złoty podział (łac. sectio aurea) nazywany także podziałem harmonicznym czy boską proporcją (łac. divina proportio) to podział odcinka na dwie części, którego dłuższa część jest średnią geometryczną długości krótszej części i całego odcinka.

Oprócz kompozycji otwartej i zamkniętej istnieje szereg innych zabiegów kompozycyjnych mających za zadanie wywołania u odbiorcy określonych nastrojów, emocji i uczuć.

Kompozycja zamknięta, to rodzaj kompozycji, który nie daje obiorcy dzieła zbyt dużych możliwości interpretacyjnych. Podobnie jak kompozycja otwarta, układy zamknięte występują, w różnych dziedzinach sztuki.