Praca z dziećmi wymaga wielkiego wkładu własnej inwencji i świetnego przygotowania. Dla małego ucznia istotna jest bowiem, nie nauka konkretnej techniki czy warsztatu plastycznego, ale rozwijanie naturalnych zdolności psychofizycznych – abstrakcyjnego myślenia, kreatywności, umiejętności manualnych i koordynacji wzrokowo-ruchowej. Dlatego właśnie do zajęć tych podchodzimy w sposób szczególny.

Częstym błędem popełnianym przez nauczycieli jest ograniczanie twórczego potencjału podopiecznego poprzez powielanie utartych schematów myślowych np. odrysowywanie lub kopiowanie z innych prac, rysunków lub fotografii, stosowanie szablonów i różnego rodzaj „gotowców”. Jest to działanie szkodliwe gdyż szufladkuje wyobraźnię oraz tłamsi kreatywność a tym samym naturalne zdolności dzieci. Mały człowiek staje się wtedy jedynie elementem wielkiej taśmy produkcyjnej, biernym trybikiem systemu.

W obiektywnej, pedagogicznej ocenie dziecięcej twórczości, termin „ładny” zarezerwowany jest wyłącznie dla twórczości dziecięcej stosownej do wieku (ładny = dziecięcy). Określeniem „ładna” nie nazwiemy więc pracy dziecka np. ośmioletniego, które naśladuje zainteresowania lub sposób rysowania nastolatka czy wręcz osoby dorosłej. To co więc w subiektywnej ocenie osób dorosłych uznawane jest za atrybut wartości dziecięcej pracy, tak na prawdę wcale nim nie jest. Jak powiedział wybitny badacz twórczości dziecięcej – profesor Stefan Szuman: „sztuka dziecięca jest bardziej zbliżona do abstrakcji, której dorośli nie muszą do końca rozumieć”.