Mimo iż zastosowanie perspektywy linearnej można już dostrzec w okresie starożytności dopiero w renesansie zaczęto ją powszechnie stosować. Przyjmuje się, że w pełni poprawną perspektywę linearną jako pierwszy zaczął stosować już w XIV w. Filippo Brunelleschi, florencki rzeźbiarz i architekt (jeden z pionierów renesansowej architektury), mimo iż jej pełne zasady zostały spisane dużo później przez Albertiego. W okresie baroku powszechnie stały się malowidła iluzjonistyczne, gdzie stosowane duże skróty perspektywiczne. Od XVIII w. zaczęto stosować przyrządy optyczne w celu osiągnięcia idealnej perspektywy linearnej.
PERSPEKTYWA LINEARNA
Perspektywa linearne, nazywana także zbieżną to specyficzny sposób uzyskiwania na obrazie wrażenia głębi przez podporządkowanie kompozycji krzyżowaniu się wyobrażonych linii biegnących od oka obrazu (inaczej oczu obserwatora) i zbiegających się w wybranym punkcie (p) – jednym lub w duch, na horyzoncie (H) z liniami równoległymi do płaszczyzny obrazu. Ustawienie punktów zbiegu uzależnione jest o możliwości postrzegania brzeżnego ludzkiego oka. Można je matematycznie wyliczyć.
Taki sposób przedstawienia powoduje powstawanie obrazu, w którym (oprócz pewnych specyficznych sytuacji) nie zostają zachowane prawdziwe wymiary i kąty w przestrzeni. Obraz ulega deformacji – zmniejszaniu przedstawianych elementów wraz z ich oddalaniem się od punktu obserwacji (oddalenia się od naszych oczu). Innymi słowy, im coś jest dalej od nas tym wydaje się mniejsze.
Należy jednocześnie pamiętać iż linia horyzontu (H) jest zawsze umieszczona na wysokości ludzkiego oka, więc każdy człowiek postrzega ją inaczej (H1, H2, H3, H4,) – w zależności od swojego wzrostu, miejsca w którym stoi itp.
Linia horyzontu jest zawsze umieszczona na wysokości ludzkich oczu, więc jeżeli ktoś jest wyżej lub niżej (siedzi, stoi leży), linię horyzontu postrzega inaczej.
WAżne!
Perspektywa linearna jest najczęściej używanym i najbardziej naturalnym dla człowieka sposobem odwzorowania przestrzeni na płaskiej powierzchni podobrazia.
Istnieją trzy rodzaje perspektywy linearnej:
- z jednym punktem zbiegu,
- z dwoma punktami zbiegu,
- z trzema punktami zbiegu.
PERSPEKTYWA LINEARNA W RYSUNKU ODRĘCZNYM
Tworząc iluzję przestrzeni obserwowanego świata na płaskiej kartce papieru musimy pamiętać, iż rzadko będziemy mieć sytuacje, w której wszystkie obiekty układu przestrzennego będą miały te same punkty zbiegu na linii horyzontu. Jedno małe przekrzywienie obiektu w prawo czy w lewo – przesunięcie wobec obiektu z nim sąsiadującego, zmienia umieszczenie jego punktów zbiegu. Tylko linia horyzontu pozostaje zawsze w tym samym miejscu. W rysunku odręcznym nie szukamy także matematycznej precyzji, musimy zwracać uwagę żeby linie określające skrót perspektywiczny zbiegały się do właściwych punktów na linii horyzontu.
