„Świat twórczości dziecięcej jest obszarem dużo bardziej skomplikowanym, niekoniecznie zrozumiałym przez dorosłego człowieka. W obiektywnej ocenie dziecięcej twórczości, termin ’ładny’ zarezerwowany jest wyłącznie dla twórczości dziecięcej stosownej do wieku. ’Ładny’ oznacza ’dziecięcy’. Określeniem ’ładna’, nie nazwiemy więc pracy dziecka siedmioletniego, które naśladuje zainteresowania lub sposób rysowania nastolatka czy wręcz osoby dorosłej. Dzieci małe powinny przemawiać własnym językiem – prostym, szczerym i bezpośrednim. Dzisiejsza świeżość wypowiedzi dziecka, stosownie rozwijana, przyniesie korzyści przyszłemu społeczeństwu. Wykształci ona we wrastającej w społeczeństwo jednostce umiejętności odnajdywanie nowych i oryginalnych rozwiązań często powracających problemów. Im bardziej więc praca dziecka upodabnia się do twórczości osób dorosłych [...] tym mocniej traci na swojej jakości – staje się sztuczna i ’przemądrzała’. Jej zbyt dojrzała forma plastyczna może być także sygnałem wskazującym na silną i krzywdzącą ingerencję osoby dorosłej w proces twórczy dziecka".

Cytowany powyżej fragment autorstwa naszego wykładowcy, pochodzi z książki „Z badań nad tradycją polskiej pedagogiki”, pod redakcją E. Magiery, J. Król, Szczecin 2016, s. 664